Μ’ ένα σακίδιο από του σχολείου να πηγαίνω, να χω δρόμο μπροστά μου ατελείωτο. Με μια ψευδαίσθηση προορισμού να φτιάχνει το σκηνικό της περιπέτειας. Και μια παραίσθηση αυτάρκειας και ελευθερίας να πηγαίνω. Τι κι αν πονάω πια πολύ; Τι κι αν έμαθα πόσο πολύ με νοιάζει η ζωή μου. Θέλω να την βάλω στο δρόμο και να ξαποσταίνει μόνο όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Τις πληγές μου δεν θα τις γιατρέψει ο χρόνος, μα ο δρόμος. Να κοιμάμαι εκεί που δεν περνάνε άνθρωποι. Να νιώθω μοναδικός. Ίσως να κλαίω τα βράδια λίγο. Μα δεν πειράζει, ο δρόμος μου ατέλειωτος και ο σκοπός μου τόσο χλωμός και μακρινός που μετά από λίγο να περπατάω γιατί μ’ αρέσει όχι γιατί έχω κάπου να πάω. Η παρέα θα μου λείψει. Και οι αγάπες μου. Μα θα μάθω να αγαπάω τον εαυτό μου. Και αν ποτέ γυρίσω και με δείτε καινούργιο να πείτε, να!, ο φίλος μας γύρισε και τίποτ’ άλλο. Μην αναρωτηθείτε που πήγα. Αν θελήσω ποτέ να πω θα είστε οι πρώτοι που θα τα μάθετε. Και αν θελήσω ποτέ να πάρω κανέναν μαζί μου στα ταξίδια μου , θα ξέρω πως δεν θα έρθει αλλά εγώ θα του το πω. Ξέρω πως σ’ … και μετά σε παίρνουνε τηλέφωνο και απλά σκέφτεσαι το ΙΚΑ που δεν έχεις και την άσφαλτο που σου ‘ρθε στη μούρη χτες. Σκατά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου