Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

2 μπύρες, ένα ποδήλατο και μια γαμημένη ισορροπία


Λοιπόν… Γύρισα. Μπράβο μου. Αφού γύρισα και σήμερα, δεν θα πεθάνω ποτέ. Δε λέω έχω γυρίσει και πιο μεθυσμένος με το ποδήλατο. Αλλά με τέτοια διάθεση όχι. Θες να μάθεις τι έκανα σήμερα; Ήταν τέλεια. Πήγα μέχρι το κέντρο μόνος μου γιατί κανείς δεν ήθελε. Και πήγα. Μόνος μου. Και πέρασα από πολλά μαγαζιά. Και στην αρχή ήταν καλά. Βρήκα και έναν φίλο μου. Αλλά δεν ήταν ωραία. Ξέρεις που συνοψίζεται η βραδιά; Σε μένα να πίνω 2 μπύρες με τα τελευταία μου λεφτά(3.20 οι 2 άμστελ) στο σύνταγμα με τους μπάτσους να με κοιτάνε σαν να είμαι εγκληματίας και τους περαστικούς να με κοιτάνε λες και είμαι τρελός. Και εγώ να τραγουδάω με το μπ3 μου, που πια είναι το καλύτερο μου πράγμα. Και να θέλω να τους πω πως όχι, είμαι καλό παιδί αλήθεια, κάντε με λίγο παρέα. Απλά δεν έχω παρέα. Δε σημαίνει πως είμαι περίεργος. Ή δεν ξέρω ίσως και να είμαι. Θυσίασα όλα μου τα λεφτά για να πιω 2 μπύρες μπας και περάσει ήσυχα η ώρα. Και πέρασε. Όχι ήσυχα αλλά πέρασε. Αυτό μετράει. Να περνάει η ώρα. Άμα δεν έχεις σκοπό το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περνάς την ώρα σου. Που θα καταλήξω;, σκέφτομαι πολλές φορές. Δεν έχω σκεφτεί ακόμα σενάριο. Όποιος το διαβάσει αυτό δεν θα καταλάβει πως σκέφτομαι. Και είναι κρίμα. Γιατί σε μένα ο ήλιος μου δύει… δύει για πάντα. Το ξέρω πως είναι κλεμμένο αλλά ταιριάζει εντάξει; Λυπάμαι πολύ ξέρεις. Συνέχεια. Άμα το διαβάσει και κανείς. Εγώ θα είχα κουραστεί στην 2η σειρά. Θεέ μου τι κλαψιάρης. Γύρισα σπίτι μεθυσμένος και έκατσα να γράψω αυτή την πίπα. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Γιατί όταν ξεμεθύσω θα είναι το ίδιο. Για αυτό έβαλα και εδώ ένα ποτηράκι να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Μα άμα πάνε κάτω τα φαρμάκια τότε θα τα χωνέψω. Και όλες τις βλαβερές τους ουσίες θα τις πάρω μέσα μου. Όπως κάθε φορά. Πρέπει να βρω κάτι να πίνω που θα με κάνει να τα ξερνάω τα φαρμάκια. Γαμώ. Θα ήθελα να υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι σαν και μένα.  Γιατί κάθε φορά που σε βάζω να σκεφτείς αυτά που αισθάνομαι ξέρω πως δεν έχει νόημα. Εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις. Εσύ είσαι καλά. Εγώ φταίω. Εγώ και το κακής ποιότητας κεφάλι μου. Αλλά μετά σκέφτομαι πως υπάρχουν. Και που υπάρχουν; Όπως εγώ δεν συζητάω με κανένα αυτά ούτε κάνω παρέα σωστά, έτσι κι αυτοί.  Και είναι κύκλος. Και θα συνεχιστεί. Και απελπισμένος δεν είναι αυτός που ξέρει πως κάτι πάει χάλια και θα ήθελε να αλλάξει αλλά δεν μπορεί. Απελπισμένος στ’ αλήθεια είναι αυτός που βλέπει πως όλα είναι χάλια και δεν ξέρει καν αν όταν αλλάξουν θα έχει διαφορά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου